Huilend op het balkon in 1978

Foto:

Voor de derde keer in de historie heeft het Nederlands elftal zich geplaatst voor de finale van het WK. Twee keer eerder ging het fout. Iedere landgenoot heeft zo zijn eigen verhaal over 1974 en 1978. In aanloop naar de nieuwe eindstrijd tekenen wij ze op. Vandaag: Tranen na de verloren finale van ’78.

,,Wat een drama was dat. Helemaal omdat we veel beter waren dan die Argentijnen. Toen Rensenbrink in de laatste seconde op de paal schoot, wist ik zeker dat het niet meer mis kon gaan. Die treffer zou vallen. Die wereldbeker zou van ons zijn. Maar toch ging het mis…”

Ruim dertig jaar na dato klinkt er nog steeds een stukje ongeloof in de stem van Winni Kiksen (46). Als 16-jarig jochie vluchtte hij in 1978 naar het balkon toen Oranje de wereldtitel verloor aan Argentinië. ,,Ik zat in tranen op vier hoog.”

Een veilige plek zou je zeggen, maar niets bleek minder waar. Kiksen: ,,Een goede vriend van mij woonde aan de overkant van de straat, toevallig ook op vier hoog. En die zag mij dus zitten. Hij heeft me daar nog jarenlang mee geziekt.”

Waar zijn de sterren?

Jan van der Hor (62) hoort het verhaal met een kleine glimlach aan. Ook hij was teleurgesteld. ,,Maar dan zonder tranen en niet op het balkon, maar gewoon voor de televisie.” Bij Van der Hor staat vooral de Argentijn Leopoldo Luque nog op het netvlies gebrand. ,,Een écht gangstertje”, grinnikt hij. ,,Die domineerde dat hele elftal en was ook een inspirator voor zijn teamgenoten. Die is me nog lang bijgebleven. Eigenlijk nu nog.”

Maar was het voetbal in de jaren zeventig ook beter dan nu? Nee, oordelen de twee standvastig. ,,Maar wat ik wel mis zijn de echte toppers”, stelt de jongste van de twee. ,,Waar zijn de spelers gebleven die er met kop en schouders bovenuit steken?”

Van der Hor vervolgt: ,,Vroeger hadden we Cruijff, Van Hanegem, Neeskens. Maar dat mag niet meer tegenwoordig. Het individu is niet meer belangrijk, alles draait om het teambelang. Een actie maken hoort er niet meer bij. En dat is soms wel jammer.”