Gio: 'Italië was de mooiste'

Foto:

Giovanni van Bronckhorst is op weg naar zijn honderdste interland. Maandag, bij Oranjes WK-ouverture tegen Denemarken, kan hij die mijlpaal bereiken. Van Bronckhorst is dan na Edwin van der Sar, Frank de Boer en Phillip Cocu de vierde Nederlander die de grens van honderd interlands passeert.

In gesprek met De Telegraaf blikt hij terug op het verleden en kijkt uit naar de toekomst. De linksback zet na het WK een punt achter zijn actieve carrière en gaat zich richten op het trainersvak.

Debuut
,,De eerste oefenwedstrijd na het EK van 1996, met Guus Hiddink als bondscoach, 2-2 tegen Brazilië, in de ArenA. Het was een mooie binnenkomer tegen de regerend wereldkampioen. Er zijn niet zo veel Nederlandse spelers met honderd interlands achter hun naam. Alleen mijn vrienden Edwin van der Sar, Frank de Boer en Phillip Cocu. Ik ben er trots op, dat ik dat aantal nu ook haal. Ik zit vanaf mijn 21e bij het Nederlands elftal en ben daarna bijna altijd international geweest.’’

Afscheid
,,Het zou het allermooiste zijn als ik met 106 interlands de boeken inga. Dat betekent dat we de WK-finale hebben gehaald. En natuurlijk winnen we die dan ook.  Ik was ook gestopt als ik deze magische mijlpaal nog nét niet had gehaald. Of je nu 1, 10, 99 of 150 duels hebt gespeeld. Als je voor je gevoel klaar bent, moet je stoppen.’’

Mooiste wedstrijd
,,De wedstrijd tegen de Italianen op EURO 2008 (3-0) was mijn mooiste ooit voor de nationale ploeg. Het was een duel met alles erop en eraan. Het klopte gewoon: de sfeer in het stadion, het gevoel in de groep en ik scoorde ook nog eens. Het was de revanche voor mijn grootste teleurstelling.’’

Dieptepunt
Italië-Nederland op het EK 2000 in eigen land was een drama, de interland waar ik het meeste mee heb gezeten. We hadden een geweldig team, waren klaar om te pieken en stonden op het punt de EK-finale te halen. Maar als je tegen tien man kans op kans om zeep helpt, ook nog eens twee penalty's mist en vervolgens na strafschoppen verliest, ben je daar doodziek van. Ik was een week niet aanspreekbaar, werd er op vakantie wakker van. De spelers waren ontroostbaar, maar ik zie ook nog het verdriet in de ogen van Frank Rijkaard.

Rode draad
,,Na het WK'98 in Frankrijk zat ik onder Rijkaard een half jaar lang niet bij de selectie. Na het toernooi hield ik er wel rekening mee, omdat er onder een nieuwe bondscoach altijd mensen afvallen en ik geen basisspeler was geweest. Frank belde me zelf en zei met Phillip Cocu en Edgar Davids al als linksbenige middenvelders te hebben. Hij had mij dus niet nodig, zou me wel blijven volgen en hield zijn woord. Rijkaard turnde me later bij Barcelona om tot linksback. De plek waarop ik sindsdien ook altijd bij Oranje heb gespeeld. Frank heeft altijd vertrouwen in me gehad en daar ben ik hem zeer dankbaar voor.’’

Toekomst
,,Ik heb binnen en buiten het veld veel meegemaakt. En dat heeft me gevormd. Ik ben een gevoelsmens en het voetbal heeft me wat dat betreft rijker gemaakt. Ik kijk na het WK voldaan terug. Hopelijk met de wereldbeker in mijn handen. Het is me twee keer niet gelukt, hopelijk de derde keer wel.’’

Volg ons ook op Twitter!