Emoties na winst op 'bezetter'

Foto: focus.de

We gaan vandaag terug naar 7 december 1918. Naar de geboortedag van Max Merkel, een Oostenrijker die in één interland zijn naam als bondscoach van Oranje zou vestigen. De winst in en op Duitsland, nadat de Tweede Wereldoorlog net was afgelopen, maakte veel emoties los in het land.

Het Nederlands elftal heeft in de historie verschillende bondscoaches van buitenlandse komaf gehad. Tegenwoordig vertrouwen we voldoende op de kwaliteiten van trainers van eigen bodem. De laatste niet-Nederlander die Oranje onder zijn hoede had, dateert van 32 jaar geleden. Dat was de Oostenrijker Ernst Happel die het Nederlands elftal naar de finale van het WK in 1978 leidde, waarin de ploeg na verlenging verloor van gastland Argentinië.

Engelsen

Nederland had in het verleden vooral iets met Engelse bondscoaches. Liefst dertien Engelsen hadden ooit de leiding over onze nationale ploeg: Edgar Chadwick, Denis Neville, George Hardwick, Tom Sneddon, Jesse Carver, Bob Glendenning, JE Bollington, William Townley, Jim Waites, Fred Warburton, Jack Reynolds, Tom Bradshaw en Jimmy Hogan. Verder werd Oranje ooit geleid door een Schot (Billy Hunter), een Tsjech (František Fadrhonc) en een Fransman (Elek Schwartz, maar wel geboren in Roemenië, dat toen tot Hongarije behoorde).

En opmerkelijk, door vier Oostenijkers. Naast de al genoemde Happel waren dat Friedrich Donenfeld, Wudi Müller en Max Merkel. Müller slechts een interland, Donenfeld drie, maar Merkel liefst tien. Hij werkte ook al eerder in Nederland als trainer en was zo al snel goed ingeburgerd in het Hollandse voetbal.

Maximilian Merkel speelde in de jeugd bij Rapid Wien en sloot daar na enkele omzwervingen in zijn eigen land ook zijn loopbaan af. Hij had inmiddels twee interlands achter zijn naam staan: een voor Oostenrijk en een voor Duitsland.

Houdt Braef Stand

Zijn trainersloopbaan in Nederland begon medio jaren vijftig bij HBS (Houdt Braef Stand). Voor een weeksalaris van 170 gulden ging hij in Den Haag aan de slag. Dat ging blijkbaar erg goed, want een jaar later was hij al bondscoach van Oranje dat hij tien interlands onder zijn hoede had. Zeven maal kwamen Merkel en zijn discipelen als winnaar uit de strijd. Zijn hoogtepunt was in 1956, de uitzege op wereldkampioen West-Duitsland (1-2).

Die overwinning baarde veel opzien, omdat Nederland als voetbalnatie internationaal gezien nog nauwelijks iets had gepresteerd in de geschiedenis. Daarbij ging het om de eerste wedstrijd tussen beide landen sinds de bevrijding in 1945. De winst, dankzij twee goals van Abe Lenstra, maakte dus veel meer emoties los.

Atlético Madrid

Na zijn klus bij het Nederlands elftal ging Merkel terug naar Rapid Wien, waar hij als trainer meteen de titel van Oostenrijk pakte. Vervolgens werkte hij nog bij 1860 München (waar hij de beker won en het Duitse landskampioenschap), bij 1.FC Nürnberg (opnieuw pakte hij de titel) en Atlético Madrid (hier won hij de titel van Spanje en de nationale beker).

Merkel was een zeer succesvol coach geworden, die veel heeft te danken aan die memorabele zege in en tegen West-Duitsland - nota bene het land dus waar hij international was. Het was precies in dat land waar hij in de tachtiger jaren, dus veel later, faam verwierf als columnist, bij Bild. Onder de noemer 'Max merkelt wieder' gaf hij ook ieder jaar zijn prognoses op wedstrijden. Maar die ondenkbare winst in 1956, die had zelfs hij niet durven voorspellen.

In deze rubriek blikken wij terug op historische wedstrijden van het Nederlands elftal. Gespeeld op de dag van vandaag, maar dan jaren geleden. Naast de wedstrijden komt ook het verhaal achter die duels aan bod. Ook wedstrijden van andere nationale teams kunnen de revue passeren, net als portretten van voormalig internationals of andere bijzondere gebeurtenissen die op een bepaalde dag in het verleden van belang waren voor Oranje.

Volg ons ook op Twitter!