Blog O17: Interview Bert Konterman, assistent-coach (1)

Bert Konterman is met Onder 17 in Portugal voor het toernooi om de Algarve Cup. - Foto: KNVB Media

Het Nederlands elftal voor spelers onder 17 jaar doet van 9 tot en met 13 februari mee aan het prestigieuze toernooi om de Algarve Cup. Tegenstanders zijn de toplanden Duitsland, Portugal en Engeland. Cris Peetsold volgt als huiswerkbegeleider het spoor van de Oranjetalenten en houdt voor OnsOranje een blog bij. Vandaag deel één van een tweeluik over assistent-coach Bert Konterman

De voetballoopbaan van Bert Konterman start in 1975, bij de F-jes van Sportclub Rouveen. Daar blijft hij 11 jaar, altijd in het eerste; er was ook maar één team, maar toch. Op zijn 17e stapt Konterman over naar de A1 van PEC Zwolle. Hij speelt zich al snel in het eerste (vier seizoenen), als de plek van rechtsback vrijkomt.

Van thuis heb ik meegekregen: je doet je stinkende best aan alles waaraan je begint

Daarna volgen Cambuur (drie seizoenen), Willem II (drie seizoenen), Feyenoord (twee seizoenen, waar hij met Kees van Wonderen het centrale verdedigingsduo vormt), Glasgow Rangers (drie seizoenen) en tot slot Vitesse. Daar tekent hij een driejarig contract, maar dat heeft hij na één jaar laten ontbinden: het plezier in voetbal was verloren gegaan door allerlei randverschijnselen. Al met al heeft Bert 470 wedstrijden gespeeld en is hij twaalf keer uitgekomen voor Nederland. Een echte voetbalveteraan! 

Hoogtepunten 

“Eén van mijn hoogtepunten was in 1999: het landskampioenschap van Feyenoord met 100.000 mensen op de Coolsingel en mijn debuut in het Nederlands elftal! Je mag voor je land spelen. Mooier bestaat toch niet? Zeker als je bedenkt dat ik per ongeluk profvoetballer ben geworden. Ik wilde gymleraar worden en heb die opleiding ook afgemaakt. Van thuis heb ik meegekregen: je doet je stinkende best aan alles waaraan je begint. Dus een goede opleiding afmaken vind ik ook belangrijk. Ik wijs de spelers daar ook op. Er zijn nu prima faciliteiten (wij hadden geen faciliteiten) voor de jongens beschikbaar en toch lukt het ze steeds minder om het beste uit hun opleiding te halen. Dat vind ik heel jammer.” 

Blessureleed 

“Het aantal blessures dat ik heb gehad valt mee. In mijn derde wedstrijd in de eredivisie brak ik mijn linker kuitbeen, anderhalf jaar later mijn rechter kuitbeen. Geopereerd, schroefjes erin. Terugkomen op je oude niveau vraagt dan extra veel lichamelijke en geestelijke inzet. Ik ben drie keer aan mijn knie - meniscus - geopereerd en heb wat botjes her en der gebroken. Ja, topsport is wat dat betreft niet echt gezond.” 

Belangrijke trainer 

Maak contact met de jongens, niet alleen vanuit je verstand, ook vanuit je hart

“Trainer Theo de Jong heeft heel veel voor me betekend. Hij is van de generatie Neeskens, Cruijff, Krol en heeft het WK in 1974 meegemaakt. Hij heeft ons, jonge spelers van PEC, tot in detail zoveel meegegeven. Ik had echt een klik met hem, er was vertrouwen over en weer. Als hij naar een nieuwe club verkaste, nam hij me mee. Nu ik zelf trainer ben, realiseer ik mij dat ik ook veel geleerd heb van Co Adriaanse, Han Berger en Leo Beenhakker. Zij hebben mij laten zien hoe je met spelers omgaat. Wees vriendelijk, straal vertrouwen uit, maak echt contact met de jongens, niet alleen vanuit je verstand, maar ook vanuit je hart. Deze gave ben ik nu verder aan het ontwikkelen.” 

Zwarte gat?

“Ik moest eerst anderhalf jaar afkicken: van een strakke structuur naar vrijheid. Ik heb in die tijd veel gereisd met Arthur Numan. Weekendjes naar Jaap Stam(AC Milan) en Pierre van Hooijdonk(Fenerbahce). Ik heb een topvrouw die me veel ruimte gaf en geeft. Daarnaast was ik natuurlijk veel thuis, ik was min of meer huisman en zorgde overdag voor onze dochter. Ik heb onze 3 kinderen, ook nog een tweeling, van heel nabij zien opgroeien en dat is een fantastisch fundament onder ons gezin. Dat merk je nu nog elke dag.” 

Morgen deel twee: Bert, de trainer