‘Ze weten hier wie De Vrij is’

Foto: KNVB

Ernie Brandts wordt nog vaak herinnerd aan de verloren WK-finale van 1978 in Argentinië. Ook in Tanzania, het land waar hij nu succesvol trainer is. Ver van huis houdt hij de verrichtingen van het Nederlands elftal in de gaten. Net als alle inwoners van Tanzania trouwens.

Ook in Tanzania herinneren ze Ernie Brandts nog weleens aan de WK-finale van 1978, een van de 28 interlands die hij speelde in zijn carrière. Brandts is trainer in het Afrikaanse land. ,,Dan hebben de spelers gehoord van iemand dat ik vroeger speler van het Nederlands elftal was en dan gaan ze me googelen op internet. Ja, dan zien ze dus dat ik tijdens die finale op het veld stond. Komen ze op me af en gaan ze vragen stellen. Van: ‘Hoe is het nou om zo’n finale te spelen?’ En: ‘Hoe voelt dat nou om zo dicht bij de wereldtitel te zijn?’ Ik zeg dan altijd maar dat het heel bijzonder is om mee te maken en dat het niet veel had gescheeld of we hadden gewonnen.”

,,De bal op de paal van Rensenbrink, ja. Waarvan ik overigens pas later in de herhalingen op tv zag dat ie er bijna in zat. Op het veld stond ik er veertig meter vanaf. Na de gelijkmaker sommeerde Happel me weer in de verdediging te staan naast Krol namelijk. Ik zeg er overigens altijd wel bij dat die paal er niet voor niks stond natuurlijk.”

Eigen doelpunt

In Europa beginnen ze tegen Brandts overigens meer over een andere wedstrijd op dat WK. Die tegen Italië. ,,Toen maakte ik eerst een eigen doelpunt om vervolgens daarna zelf de gelijkmaker te scoren. We wonnen die wedstrijd nog met 2-1. Zelfs een tegenstander van die tijd, Roberto Bettega, is er een keertje tegen mij over begonnen.”

In Buenos Aires, in het Estadio de River Plate, had Brandts natuurlijk nooit gedacht dat hij nog eens in Afrika werkzaam zou zijn. Opvallend is dat meerdere spelers van het Oranje dat toen de finale speelde, globetrotter zijn geworden. Ruud Krol timmerde al aan de weg in Zuid-Afrika, Tunesië en Egypte terwijl Arie Haan naam maakte in Iran, Kameroen, Albanië en China. Brandts werd kampioen in Rwanda en Tanzania.

,,Ik woon hier fantastisch. Aan het strand. Ik maak elke dag een strandwandeling. De club die ik train, breng ik discipline bij. Ik wil aanvallen dus ik moet ervoor zorgen dat de buitenspelers hun voorzetten kunnen geven op de spitsen.”

Dat valt niet altijd mee: ,,De velden zijn niet goed en de luchtvochtigheid is hoog.” Brandts traint een van de populairste clubs van het continent. ,,We hebben zo’n dertig miljoen aanhangers over de hele wereld.”

'Iedereen wil ons aanraken'

Hij peest momenteel door provincie in Tanzania. ,,We spelen oefenwedstrijden door het hele land om onze fans te plezieren. Komen we aan in een stadje in het zuiden, dan zijn de wegen naar het stadion twintig kilometer voor het stadion al verstopt. Omdat wij eraan komen. We worden binnengehaald als helden en iedereen wil de beker van het kampioenschap aanraken. Die nemen we mee naar elke oefenwedstrijd.” Na de wedstrijd is het oppassen geblazen. ,,Dan stormen alle toeschouwers het veld op. Dan wil iedereen ons aanraken.”

Nog steeds volgt hij het Nederlandse voetbal op de voet. Al weet hij niet zeker of hij er ooit nog trainer zal worden. ,,Ze hebben daar genoeg trainers, joh.” Om Oranje te volgen hoeft hij overigens niet zoveel moeite te doen. ,,Ze kijken hier in cafés allemaal naar een Zuid-Afrikaanse zender die alles uitzendt. Van de Tour tot en met de Spaanse tweede divisie. Laatst was de herhaling van Roda JC-Vitesse van vorig seizoen te zien. 3-0 werd het, Havenaar scoorde twee keer en Bony een keer. Zit iedereen ademloos naar te kijken.”

Ook in het Afrikaanse land is het dus doorgedrongen dat er onder bondscoach Louis van Gaal een succesvolle verjonging is ingezet bij het Nederlands elftal. ,,Ze kennen die talenten ook allemaal. Martins Indi, De Vrij, Van Rhijn. Volgend jaar op het WK in Brazilië zullen ze in Tanzania niet verrast worden door een naam in de opstelling van Oranje hoor. Daar ben ik van overtuigd.”